Al vanaf de geboorte van Dylan hadden we door dat het met hem anders ging dan met “normale” kinderen. Hij sliep alleen maar in zijn eigen bed. Als ik wilde stofzuigen dan moest Jeroen de deur uit, want anders hadden we uren later nog een krijsend kind.
Zelfs als er kraamvisitie kwam was al niet leuk. Na 2 keer te zijn doorgegeven was voor Dylan de maat vol en begin ontzettend te huilen.

Het genieten van het ouderschap lukte me niet, omdat ik me elke keer aanpaste aan mijn omgeving. Als ze mij en mijn kind maar lief vinden.

Op een gegeven moment kwam ik thuis te zitten met een burn-out. Ik was zo uitgeput dat ik zelfs Dylan niet meer om me heen kon verdragen.

We zijn toen hulp gaan zoeken, omdat Dylan ondertussen erg brutaal aan het worden was, maar zichzelf ook ging straffen. Als hij al dacht dat hij iets fouts had gedaan, ging hij zelf naar de gang. Wij hoefde niks te zeggen. Zelfs als wij vonden dat het geen straf was en hij niet naar de gang hoefde, ging hij toch.
We hebben eerst in het reguliere circuit aangeklopt, maar daar konden ze ons niet goed helpen. Dylan was elke keer een ontzettend lief joch als de hulpverlening langs kwam. Ze snapte ons probleem dus eigenlijk niet.

Per toeval kwam ik er via internet achter dat Dylan hooggevoelig is. Doordat hij me steeds een spiegel voor hield kwam ik er achter dat ik zelf ook hooggevoelig ben.
We besloten om met het hooggevoelige aan de slag te gaan.
We hadden al bij de de gemeente aangeklopt voor hulp, maar daar werden we niet veel wijzer van. We hadden eerder het gevoel dat ze ons niet serieus namen.

Ik ben toen op internet gaan kijken. Ik heb daar een cursus gevolgd voor mezelf en ook meteen een cursus om een betere ouder te worden. Ik leerde hierdoor ook om Dylan beter te begrijpen.
Ondertussen las ik ook heel veel boeken over hooggevoeligheid en ben een studie gaan doen om mezelf te coachen.
Dit alles was niet genoeg voor mij. Ik merkte dat ik nog heel makkelijk terugviel in mijn oude patronen.
Wat ik echt miste was een coach die mij persoonlijk ging begeleiden.

Doordat ik volledige thuis zat kon ik keihard aan mezelf werken, aan mijn manier van denken, mijn zelfbeeld en mijn rol als moeder. Wat de invloed van mijn omgeving was op mij en welke invloed ik er zelf op heb. Binnen een paar maanden veranderde ik van het moet zo, naar het luisteren naar mezelf. Daardoor verdween het anders voelen en het eenzame gevoel. Ik kwam erachter dat ik eigenlijk een vrolijke meid ben.🤪 De zwarte randen van het leven verdwenen en ik zag het weer positief in allemaal. Ik weet dat ik elke dag moet werken.

Nu kan ik weer genieten van het ouderschap. Ik vind het juist heerlijk dat Dylan om me heen is en ik heb ook weer genoeg energie.

“Daarom wil ik nu ook andere moeders helpen die hiermee worstelen. Het hoeft niet zo moeilijk en lastig te zijn, het maakt een enorm verschil als je maar eenmaal weet hoe ermee om te gaan. Precies met dat wil ik jou en jouw gezin helpen!”